บางครั้งเราใช้ชีวิตเหมือนกำลังเดินผ่านเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนดูเหมือนมีเป้าหมายของตัวเอง มีเส้นทางของตัวเอง และมีโลกส่วนตัวที่เราไม่อาจเข้าไปแตะต้องได้ เราเห็นพวกเขายิ้ม หัวเราะ หรือร้องไห้ แต่ความจริงคือเราไม่มีทางรู้ว่าเบื้องหลังใบหน้านั้นมีความคิด ความเจ็บปวด หรือความหวังมากแค่ไหน ความแปลกของมนุษย์คือเราต่างคิดว่าตัวเองโดดเดี่ยวที่สุด ทั้งที่ถ้ามองลึกลงไป ทุกคนต่างต่อสู้กับอะไรบางอย่างไม่ต่างกัน
เราใช้วันของเราไปกับงาน การเติบโต การตัดสินใจ และการพยายามตามความคาดหวังของคนอื่น บางครั้งเราเข้าใจผิดคิดว่าการใช้ชีวิตคือการแข่งขัน—ต้องมีหน้าที่ดี ต้องซื้อบ้าน ต้องประสบความสำเร็จให้เร็วที่สุด แต่เมื่อเราผ่านช่วงชีวิตบางช่วงไปแล้ว เรากลับพบว่าความสุขไม่ได้อยู่ในการวิ่งนำหน้าใคร แต่อยู่ในการยอมรับว่าจังหวะชีวิตของเราเป็นของเราเอง ไม่เร็ว ไม่ช้า และไม่จำเป็นต้องเหมือนของใครเลย
มนุษย์มักเรียนรู้จากความเจ็บปวดมากกว่าความสุข เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนโลกถล่มในตอนนั้น พอมองย้อนกลับไป กลับเป็นบทเรียนที่ทำให้เราเติบโต การถูกปฏิเสธครั้งหนึ่งอาจทำให้เราเข้าใจคุณค่าของตัวเอง การสูญเสียคนสำคัญอาจทำให้เราเห็นความหมายของคำว่า “เวลา” ชัดขึ้น หรือการล้มเหลวที่ทำให้เราอยากหายไปจากโลก อาจเป็นจุดเริ่มของตัวตนใหม่ที่เราไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เป็น
ความรู้สึกของมนุษย์ไม่ได้มีแค่สีเดียว บางวันเรามองโลกเหมือนท้องฟ้าสีสด บางวันเรามองมันเหมือนพื้นน้ำทะเลที่ไร้ความหวัง และบางวันเรามองไม่เห็นอะไรเลย การยอมรับความไม่แน่นอนนี้ กลับทำให้ชีวิตเบาขึ้น เพราะเราไม่ต้องพยายามบังคับให้ทุกอย่างเป็นระเบียบตามที่อยากให้เป็น โลกไม่เคยเดินตามแผนของเรา แต่หญิงชายหลายคนก็ยังอยากควบคุมมันเหมือนควบคุมตารางงานในสมาร์ทโฟน
สังคมในวันนี้เต็มไปด้วยเสียง—ไม่ใช่เสียงคนพูดคุยกันเหมือนเมื่อก่อน แต่เป็นเสียงข้อความ แจ้งเตือน ความเห็นในโซเชียล และการเปรียบเทียบที่ไม่รู้จบ เราเห็นชีวิตคนอื่นเป็นภาพที่ถูกตัดต่อสวยงาม แล้วถามตัวเองว่า “เราผิดปกติหรือเปล่า?” ทั้งที่ความจริง ภาพเหล่านั้นไม่ใช่ชีวิตทั้งหมดของใครเลย เราลืมไปว่าทุกคนบนโลกต่างมีด้านที่ไม่ได้โพสต์ มีจุดอ่อนที่ไม่พูดถึง และมีความกลัวที่ไม่กล้าบอกใคร
เมื่อเราโตขึ้น เราเริ่มเข้าใจช้า ๆ ว่าเป้าหมายของชีวิตไม่ใช่การชนะ แต่คือการหาความหมายของการมีอยู่ การมีคนที่เรารู้สึกปลอดภัยเมื่อได้อยู่ใกล้ การแบ่งปันมื้อเล็ก ๆ กับคนที่เรารัก การหัวเราะกับเรื่องไร้สาระ หรือแม้กระทั่งการร้องไห้ด้วยความอ่อนล้าในคืนที่ไม่มีใครเห็น ไม่มีรางวัลสำหรับสิ่งเหล่านี้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เราจะพบว่า นี่คือสิ่งที่ทำให้ชีวิตเป็น “ชีวิต”
โลกใบนี้โหดร้ายและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน มันไม่เคยสัญญาว่าทุกอย่างจะดีขึ้น แต่มันให้โอกาสเราทุกวันในการพยายามใหม่ โลกไม่ต้องการให้เราเป็นคนเก่งที่สุดในกลุ่ม แค่ให้เราเป็นคนที่ยังเดินต่อ แม้ว่าจะช้า แม้ว่าจะเหนื่อย แม้ว่าจะไม่แน่ใจว่าปลายทางจะพาไปที่ไหน
และบางที การใช้ชีวิตให้เต็มที่ อาจไม่ใช่การไขว่คว้าสิ่งใหญ่ที่สุด แต่คือการเงยหน้ามองท้องฟ้าในวันที่เราเกือบหมดแรง การยอมรับว่าเราไม่สมบูรณ์แบบ และการเชื่อว่าพรุ่งนี้ยังมีที่ว่างให้เราเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ไม่ว่าชีวิตจะทำเราเจ็บมาขนาดไหนก็ตาม